(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Η μία πλευρά είναι εξωστρεφής, κοινωνική, με επιτυχίες σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, υψηλή αυτοεκτίμηση, όνειρα, δυνατότητες. Η άλλη πλευρά είναι εσωστρεφής, χωρίς μεγάλο κοινωνικό κύκλο, στριφνή όλα της φταίνε, βασανιστικά επικριτική και σκληρή με μάλλον χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το άτομο όταν είναι σε επαφή με αυτή την πλευρά αισθάνεται μεγάλη οδύνη και πόνο τόσο ώστε ο αυτοτραυματισμός και η σκέψη της αυτοκτονίας βρίσκουν χώρο στη σκέψη του.
Οι δύο αυτές πλευρές φαίνεται να αγνοούν η μία την ύπαρξη της άλλης παρά το ότι συνυπάρχουν μέσα στον ίδιο άνθρωπο. Το άτομο αυτό υποφέρει πάρα πολύ, πληγώνεται καθημερινά αλλά αδυνατεί να δει τις δύο αυτές πλευρές του, βλέπει ή την μία ή την άλλη πλευρά και φαίνεται να μην συνειδητοποιεί την ύπαρξη και των δύο. Την μία μέρα είναι κοινωνικός, φλερτάρει, μιλάει, γελάει την επόμενη μπορεί να σου πει δεν σε γνωρίζει ή απλά να αποσυρθεί και να μην τον δούμε για καιρό.
Αδυνατεί να συνειδητοποιήσει την συμπεριφορά του αλλά αντί να ηρεμήσει επιτίθεται με μεγαλύτερη δριμύτητα στον εαυτό του, τον μέμφεται, τον απαξιώνει. Είναι μία έντονη ψυχική κατάσταση με πάρα πολύ ένταση και οδύνη. Απαιτείται πολύ δουλειά από το μέρος αυτού του ατόμου και ενδεχομένως «ξεβόλεμα» από καταστάσεις και πράξεις που περισσότερο είναι συνήθεια παρά χρήσιμες για τον εαυτό.
Ίσως ένα πρώτο βήμα θα ήταν να επικοινωνήσουν η μία πλευρά με την άλλη. Ένας τρόπος είναι το άτομο να γράφει μηνύματα περιγράφοντας πως βιώνει όλη την ημέρα του και να τα διαβάζει στο τέλος της ημέρας. Απλά πράγματα δηλαδή όπως τι κάνει, σε πιο μέρος και με ποιους είναι, πως βιώνει την δουλειά του και τις συναναστροφές του, να καταγράφονται με λεπτομέρεια. Αυτές οι περιγραφές από το άτομο ίσως δώσουν την δυνατότητα στις δυο πλευρές του να γνωριστούν και να αναγνωρίσουν η μια την ύπαρξη της άλλης.
Η παραπάνω προσέγγιση κατά την δική μου γνώμη μπορεί να αποτελεί μία επιπλέον δυνατότητα αντιμετώπισης της μεταιχμιακής διαταραχής (borderline).