(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Θα ήθελα να περιγράψω μια υποθετική κατάσταση, μέσα από τα δικά μου μάτια, την οποία μπορεί κάποιοι από εμάς να αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους, σκεφτόμενος ότι πολλές φορές μπορεί να θεωρούμε δεδομένο ότι φροντίζουμε τον εαυτό μας αλλά ίσως να χρειάζεται να κάνουμε και κάτι παραπάνω, πιο στοχευόμενο ώστε να γευτούμε την ικανοποίηση.
Κάθε ημέρα σηκώνομαι το πρωί για να πάω στη δουλειά. Μία ακόμα μέρα ξεκινά και πρέπει να πλύνω το πρόσωπό μου τα δόντια μου να κάνω ένα μπάνιο, να φάω πρωινό, αν έχω παιδιά, να τους ετοιμάσω πρωινό και να τα πάω σχολείο. Αν δεν έχω παιδιά πολλές φορές τρώω το πρωινό μου και φεύγω βιαστικά στην δουλειά μου. Ξεκινάει το ωράριο της δουλειάς, παράγω έργο μιλάω με άλλους ανθρώπους κλείνω συμφωνίες. Έρχεται το μεσημέρι τρώω κάτι στα γρήγορα (ο χρόνος πιέζει) για να μπορέσω να συνεχίσω την ημέρα μου, η οποία δεν έχει τελειώσει ακόμη και έρχεται το βράδυ επιστέφω στο σπίτι βλέπω τηλεόραση μέχρι να πάω στο κρεβάτι να κοιμηθώ για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις τις επόμενης μέρας.
Αναρωτιέμαι αν άραγε μέσα στην βοή της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων αφιερώνουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Θέλω να αναρωτηθώ με δυνατή φωνή: «αναγνωρίζω στον εαυτό μου όλη την προσπάθεια που καταβάλλει για να φέρει εις πέρας όλες τις προκλήσεις που γεννά η ημέρα»; Βλέπω τις ικανότητες που χρησιμοποίησα για να πιάσω τους στόχους μου; Σέβομαι τον εαυτό μου όταν μου ζητάει λίγα λεπτά ξεκούρασης; Απολαμβάνω τις στιγμές που περνώ με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ; Τι βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι σε μένα ώστε να θέλουν να μου κάνουν παρέα; Είμαι ικανοποιημένος με αυτά που έχω πετύχει;
Σκέφτομαι ότι αυτά τα ερωτηματικά μπορεί να πηγάζουν από μέσα μας αλλά να μην βρίσκουν πάντα τον τρόπο να αναδύονται προς τα έξω. Ίσως είναι προσπάθειες για μία αλλαγή προσανατολισμού, όλες σχετικές με το κάνω κάτι για τον εαυτό μου κάτι για να τον φροντίσω και να είναι καλύτερα. Ο καθένας μας ορίζει διαφορετικά τις ανάγκες του οπότε φαίνεται να είναι σημαντικό να κατευθυνθεί συνειδητά προς κάτι που του ταιριάζει και τον αναδεικνύει ως άτομο.
Σκέφτομαι επίσης ότι αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας προς τα μέσα, στον εαυτό μας, όπως κάνουμε για την εξωτερική μας εμφάνιση ίσως και να νιώσουμε καλύτερα ίσως ξαναθυμηθούμε ότι το ευ ζην είναι προσωπική υπόθεση που κανένας άλλος δεν μπορεί να κατακτήσει για εμάς.
Ο χρόνος μπορεί και να μας πιέζει καθημερινά αλλά αν δεν μας πίεζε πως θα διαμορφωνόταν η ημέρα μας; Μάλλον θα ήταν διαφορετικη!