(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Ο ερχομός του παιδιού και η διεύρυνση της οικογένειας πολλές φορές έχουν ως επακόλουθο την διαφοροποίηση της σχέσης μεταξύ των γονέων. Όταν μιλάμε για επιλόχειο κατάθλιψη αναφερόμαστε στο χρονικό διάστημα μετά τον τοκετό και στην συμπεριφορά της μητέρας που φαίνεται να μην συνάδει με την συγκεκριμένη χαρούμενη χρονική στιγμή. Νέες μητέρες έχουν αφηγηθεί την δυσκολία τους να δεθούν συναισθηματικά με το παιδί, να θεωρούν τους εαυτούς κατώτερους των περιστάσεων ανησυχώντας ότι δεν θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του μωρού.
Ενώ θα περιμέναμε η μαμά να είναι γεμάτη ευτυχία με τον ερχομό του παιδιού πολλές φορές βλέπουμε εκτός από την χαρά και την θλίψη. Δεν έχει διάθεση να μιλήσει, να δει, να συναναστραφεί κανένα. Κοιμάται πολύ ή δεν κοιμάται καθόλου, τρώει πολύ ή τρώει πολύ λίγο. Φαίνεται να είναι γενικά σε μια διάθεση όπου όλα την επιβαρύνουν και όλα την κουράζουν. Μοιάζει σαν να έχει εξαντληθεί ψυχικά και σωματικά, η έλευση του παιδιού είναι η σταγόνα στο ποτήρι που ξεχειλίζει.
Οι ανάγκες της μητέρας, του συντρόφου, του παιδιού καλούνται να βρουν ένα νέο χώρο στο πρόγραμμα της μητέρας. Η μητέρα καλείται να ισορροπήσει τις ανάγκες όλων, του παιδιού για τροφή, προστασία, συναισθηματική κάλυψη. Έχει ενδεχομένως την ανάγκη να ξαναγίνει όπως πριν την εγκυμοσύνη δηλαδή να χάσει τα περιττα κιλά, να επανακτήσει τον κοινωνικό της κύκλο, να ξαναρχίσει να δουλεύει ενώ παράλληλα και ο σύντροφος διεκδικεί λίγο από τον χρόνο της ζητώντας της να βρει λίγο χώρο γι’ αυτόν.
Ευθύνες, πολλές ευθύνες μου φαίνεται να περιγράφω. Πολλές ευθύνες μου περιγράφουν και συνήθως χωρίς να διαχωρίζουν την μία από την άλλη. Καλό θα ήταν να υπάρχει αναγνώριση, καταμερισμός των ευθυνών και προτεραιότητες. Δεν γίνεται να τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί. Ένα θέμα την φορά, ένα βήμα την φορά, η βιασύνη στην δεδομένη χρονική στιγμή μάλλον είναι κακός σύμβουλος.
Φαίνεται επίσης να είναι βοηθητικό για την μητέρα να κρατάει ανοιχτό τον δίαυλο της επικοινωνίας με τους σημαντικούς γι’ αυτήν ανθρώπους και όχι να κουβαλάει το βάρος μόνη της. Να μοιραστεί το βάρος που αισθάνεται με τον σύντροφο της. Αν αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να σηκώσει άλλα κεράσια στο καλάθι της, ότι κάποιες φορές είναι αδύνατο να τους καλοκαρδίσει όλους, ίσως θα της ήταν περισσότερο χρήσιμο να πει και μερικά όχι, πάντα με σεβασμό στον εαυτό της σκεφτόμενη ότι σε μια δεύτερη χρονική στιγμή θα μπορέσει να ικανοποιήσει όλο και πιο πολλές ανάγκες της. Η μητέρα ας εμπιστευτεί τον εαυτό της ας του δώσει χρόνο προσαρμογής στην νέα αυτή κατάσταση αξιοποιώντας τις δυνατότητές της, που ακόμα και αν δεν της βλέπει αυτές υπάρχουν.
dffpmr