(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Ίσως να είναι η μεγαλύτερη περίοδος της ζωής όπου η αμφισβήτηση προς όλους τους θεσμούς και τους ανθρώπους είναι τόσο μεγάλη. Η αλήθεια, το θάρρος είναι έννοιες που αμφισβητούνται συνέχεια. Ποια είναι η αντικειμενική αλήθεια, ποιος είμαι, που πάω είναι σκέψεις που απασχολούν τους έφηβους. Προσπαθούν να είναι ο εαυτό τους αλλά δυσκολεύονται να διαχειριστούν από την μία τις αξίες που έχουν πάρει από την οικογένεια και από την άλλη τις προσωπικές φιλοδοξίες, τα όνειρά τους με συνέπεια να πληγώνουν και να πληγώνονται. Είναι ένα συνεχής ατελείωτος αγώνας ανάμεσα στα πρέπει που ορίζουν οι ενήλικές και στα θέλω του έφηβου.
Ο έφηβος όσο και αν δεν θέλει να το δείξει φαίνεται να φοβάται τα λάθη που μπορεί να κάνει, σκέφτεται συχνά τι εικόνα έχουν οι άλλοι για αυτόν. Δυσκολεύεται να αναγνωρίσει την ικανοποίηση, την ξεχνάει και όταν την βρει μπορεί και να την αγνοήσει. Δεν φαίνεται να υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι. Αν μπορούσαμε να είμαστε στο μυαλό ενός έφηβου ίσως και να ακούγαμε ότι τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται, δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια μόνο η φανταστική χώρα της ουτοπίας όπου όλα πλάθονται ιδεατά από άλλους.
Παρ’ όλα αυτά ο έφηβος καλείται να σεβαστεί, να αφομοιώσει και να εφαρμόσει κανόνες που σε αυτή την ηλικία δεν του ταιριάζουν. Ίσως και να ανυπομονεί για την ημέρα που θα τους δεχτεί και θα τους κατανοήσει.
Ο έφηβος δεν είναι εξωγήινος ούτε αιρετικός βρίσκεται σε μία φάση της ζωής του που εξερευνά σχολαστικά τα πάντα με στόχο την προσωπική του εξέλιξη.
Μέσα από την δουλειά μου έχω παρατηρήσει ότι είναι μάλλον μη παραγωγικό για τους ενήλικες να απαιτούν από τον έφηβο να τους ακούσει και να δεχτεί άκριτα ότι του προτείνουν. Όπως επίσης είναι άδικο για τον έφηβο να του ζητάμε να σκεφτεί όπως οι ενήλικες. Όλοι εμείς οι ενήλικες ο καθένας με διαφορετικό τρόπο περάσαμε από αυτή την φάση στη ζωή μας. Ίσως αν ακούγαμε προσεκτικά τι μας λέει ο έφηβος, αν παρατηρούσαμε την έξωλεκτική του επικοινωνία, τις συνήθειές του, αν του δείχναμε εμπιστοσύνη, αν προσαρμόζαμε την διαλεκτική μας ικανότητα στο επίπεδο του, αν γινόμασταν ξανά έφηβοι και θυμόμασταν τι κάναμε εμείς σε αυτή την περίοδο ίσως δούμε ότι το παιδί μας μοιάζει, ίσως να διευκολύναμε και τον έφηβο στο μεταβατικό αυτό στάδιο.
Ο έφηβος καλείται να φτιάξει τον δικό του κόσμο, με τα δικά του θέλω και επιθυμώ. Ο αυθορμητισμός, η ειλικρίνεια η ευγένεια της ψυχής θα έχουν ολοένα και περισσότερο χώρο για να εκφραστούν. Θα προσκαλούσα τον έφηβο να δουλέψει για όλα αυτά που πιστεύει με τον δικό του μοναδικό τρόπο ίσως το αύριο να είναι ακόμα καλύτερο από το σήμερα.