(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Όλες οι πηγές πληροφόρησης που έχουμε στην διάθεση μας (εφημερίδα, ράδιο, τηλεόραση, φίλοι) κάνουν λόγω για πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας που υπάρχουν αυτή την χρονική στιγμή στην Ελλάδα σε όλες τις ηλικίες. Περισσότερο ή λιγότερο όλες οι ηλικίες και όλα τα επαγγέλματα υποφέρουν από την έλλειψη δουλειάς γεγονός το όποιο επηρεάζει την διάθεση του ατόμου και φαίνεται να απειλεί την ευημερία της οικογένειάς του.
Το άγχος, οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη, η αυτοκτονία φαίνεται να προβάλλονται πολύ πιο τακτικά σήμερα από τα ΜΜΕ σε σχέση με το παρελθόν μάλλον γιατί και οι ανάγκες των ανθρώπων προς μία τέτοιου μορφής ενημέρωση έχει μεγαλώσει. Η οικονομική ύφεση, η ανεργία, η έλλειψη εναλλακτικών φαίνεται να επιδεινώνει την ψυχική υγεία τόσο των ενηλίκων όσο και των εφήβων και των παιδιών.
Πολλές φορές οι τρόποι που υιοθετούμε για να λύσουμε ένα πρόβλημα είναι σημαντικοί για την διαδικασία επίλυσης του. Όσο πιο γρήγορα βρούμε ένα λειτουργικό τρόπο αντιμετώπισης τόσο πιο σύντομα θα βγούμε έξω από τον λαβύρινθο που έχουμε βρεθεί. Ο λαβύρινθος είναι κουραστικός, εκνευριστικός εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις λύσει χρειάζεται να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή.
Αν το πρόβλημα είναι η ανεργία η λύση θα ήταν να βρω μία δουλειά, τι χρειάζεται να κάνω για να βρω δουλειά? Σημαντικό είναι να ξέρω σε τι είμαι καλός και ότι στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο χρειάζεται ευελιξία. Να έχω συνείδηση τι θέλω να κάνω και ποιες είναι οι δυνατότητες εξέλιξης που μου παρέχει σήμερα η Ελλάδα για να τις αξιοποιήσω. Έχοντας επίγνωση σε τι είμαι καλός και τι είμαι διατεθειμένος να κάνω έχω την αίσθηση ότι είναι μια πρώτη προσπάθεια προσαρμογής στις σημερινές συνθήκες. Δηλαδή δεν έχω υψηλότερες προσδοκίες από την πραγματικότητα που ζω. Έτσι το να τρέχω από το πρωί ως το βράδυ, το να κάνω άλλη δουλειά από αυτή που ξέρω, το να γίνω πιο ευέλικτος και να δεχτώ μια δουλειά σε άλλο μέρος ίσως να μην με κουράζει τόσο πολύ. Δηλαδή φαίνεται να είναι πιο εύκολο να προσαρμόσουμε εμείς τις ανάγκες μας στο περιβάλλον παρά να απαιτούμε από το περιβάλλον να προσαρμοστεί σε εμάς.
Φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί αν εμείς με κάποιο μαγικό τρόπο χάσουμε την δυνατότητα μας για επικοινωνία. Με ποιον δεν θα μιλάμε? Πώς θα γεμίζει ο χρόνος μας? Θα έχουμε την δυνατότητα να ακούσουμε μία άλλη γνώμη που θα μπορούσε να μας βοηθήσει για να είμαστε καλύτερα? Η επικοινωνία με τον εαυτό μας (δηλαδή πως ορίζουμε το πρόβλημα δύσκολο ή εύκολο κτλ.), η συζήτηση το μοίρασμα των σκέψεων και ιδεών με την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους θα μπορούσαν, αν έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά, να μας προσφέρουν διαφορετικές οπτικές και δράσεις αντιμετώπισης του προβλήματος
Η στροφή στα αποθέματα μας, στην οικογένεια μας μπορεί να είναι έννοιες πολλές φορές δεδομένες, συχνά παραμελημένες, αλλά ενδεχομένως να είναι ουσιαστικές και με νόημα καθώς σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές-οικονομικές αλλαγές είναι αλλεπάλληλες και καθημερινές αυτά αποτελούν μία ανεξάντλητη πηγή υποστήριξης
Η δημιουργία ενός συναισθηματικού χώρου αναφοράς, ενός ασφαλούς πλαισίου όπου ο καθένας θα γνωρίζει ότι αυτό που κάνει είναι λιγότερο ή περισσότερο λειτουργικό γι’ αυτόν και τους ανθρώπους που αγαπάει. Μπορεί να είναι η αρχή μιας πορείας όπου θα συμβαδίζουν οι προσωπικές μας ανάγκες με κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον. Η χαρά, η αγάπη, η ευτυχία θα έχουν το χώρο τους αποτελώντας ενδεχομένως το αντίβαρο στην ανεργία, την θλίψη, την μιζέρια.
Άρα τι μπορούμε να κάνουμε για να ανταπεξέλθουμε, σε μια τέτοια πρόκληση αλλά συνάμα πρόσκληση για να κοιτάξουμε τις ανάγκες μας, τις ποιότητες μας, τον εαυτό μας και την οικογένεια μας? Ίσως θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε συνειδητά τους τρόπους που χρησιμοποιούμε για την λύση των προβλημάτων και να επιλέξουμε μια στάση αντιμετώπισης όσον το δυνατόν πιο λειτουργική για εμάς.
Μέσα από την επαγγελματική μου εμπειρία έχω δει διαφορετικές στάσεις απέναντι στην ανεργία όπως:
Η στάση της συρρίκνωσης του “ζαρώματος” (σαν ζαρωμένη ελιά) φαίνεται να μας προσκαλεί να κοιτάξουμε το σώμα μας και πως αυτό αντιδρά στα εξωτερικά ερεθίσματα (να μείνουμε στο πρόβλημα χωρίς να δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι άλλο).
Φαύλος κύκλος? βλέπω το πρόβλημα αλλά δεν είμαι μέρος του, μια εξωτερική δύναμη ο “από μηχανής θεός” θα με σώσει έστω και την ύστατη στιγμή.
Η στάση του “μπόρα είναι θα περάσει”, αλλά δεν παίρνω την ομπρέλα να προφυλαχτώ σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή. Μόνο που πολλές φορές το να ζοριστώ δεν συμβαδίζει απαραίτητα με αποτελέσματα.
Η στάση του “ψηλού δέντρου” με βαθιές ρίζες που όσο και να το δέρνουν οι άνεμοι όσο και να λυγίζει αυτό επανέρχεται στην αρχική του θέση.
Κατά την γνώμη μου όλοι έχουμε, λιγότερο ή περισσότερο, ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ίσως η διαφορά να είναι στο πως επιλέγει το κάθε άτομο να τα αξιοποιήσει προς όφελος του.