(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Το φαινόμενο της επιθετικής συμπεριφοράς στο σχολείο φαίνεται να αυξάνεται όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια. Ίσως θα έπρεπε όλοι να αναρωτηθούμε τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια που δεν συνέβαινε στο παρελθόν; τι άλλαξε και τα παιδιά παρουσιάζονται όλο και πιο σκληρά με τους συμμαθητές τους αλλά και με τον εαυτό τους; Οι ενήλικες δεν αντιμετώπιζαν τέτοια θέματα όταν ήταν παιδιά και αν ναι τα βιώματα των γονέων θα μπορούσαν να βοηθήσουν σήμερα τα παιδιά τους ώστε να αποκρούουν πριν καν εμφανιστούν επιθετικές, κοροϊδευτικές, υποτιμητικές συμπεριφορές; Όλα τα παραπάνω είναι ερωτήματα που φαίνεται να απασχολούν τους ενήλικες όμως οι απαντήσεις ποικίλουν προς πολλές κατευθύνσεις.
Όταν μιλάμε για επιθετικότητα στο σχολείο (bullying) αναφερόμαστε στον εκφοβισμό που υφίστανται τα παιδιά από τους συμμαθητές τους. Η βία ασκείται συνήθως από δυνατότερα παιδιά προς τα πιο αδύναμα. Αυτή η δύναμη δεν είναι απαραίτητα σωματική, μπορεί η δύναμη αυτή να πηγάζει από το πόσο δημοφιλή είναι κάποια παιδιά έναντι κάποιων άλλων. Η βία εμφανίζεται λεκτικά μέσα από απειλές, υβριστικά, προσβλητικά και υποτιμητικά σχόλια ή έξω λεκτικά όπως σκουντήματα, χειροδικίες, φτυσίματα, εξοστρακισμό και απομόνωση του παιδιού στόχου από τις παρέες των υπολοίπων.
Πριν παραδώσουμε αυτά τα παιδιά στην πυρά καλό θα ήταν να μιλήσουμε με αυτά να τα ακούσουμε όπως ποτέ πριν. Ενδεχομένως κάτι το οποίο πολλές φορές δεν λέγεται από αυτούς που εστιάζουν στην προβληματική διάσταση του θέματος είναι ότι αυτή η παραβατική, η νοσηρή συμπεριφορά μπορεί και να σημαίνει και κάτι άλλο. Θα μπορούσε να αποτελεί μια παράκληση ένα κάλεσμα προς την οικογένεια, τους εκπαιδευτικούς αλλά και όλους τους ενήλικους για προσοχή.
“Έχω και εγώ ανάγκες, είμαι μόνος μου, δεν εκφράζομαι όπως θα ήθελα, είμαι ζωηρός αλλά όχι βλάκας και ο μόνος τρόπος που βρήκα για να ταράξω τα νερά και να τραβήξω την προσοχή σας είναι η επιθετικότητα”.
Τα παιδιά που υποφέρουν από την κατά επανάληψη επιθετική συμπεριφορά των συμμαθητών τους έχουν την τάση να σκέφτονται ότι αυτά που τους λένε ή κάνουν οι συμμαθητές τους μπορεί και να το αξίζουν! Έχουν την τάση να αυτό-απομονώνονται, να αισθάνονται ντροπή, να μην πιστεύουν στον εαυτό τους.
Θα ήθελα να πω στα παιδιά που γίνονται αποδέκτες αυτής της επιθετικής συμπεριφοράς ότι δεν είναι μόνα τους υπάρχουν τρόποι για να διακοπούν τέτοιου είδους συμπεριφορές.” Κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει” λέει μια παροιμία για την δύναμη του λόγου όταν την χρησιμοποιούμε σωστά. Η αδιαφορία επίσης φαίνεται να είναι πολύ λειτουργική σε τέτοιες καταστάσεις. Μπορείτε πάντα να μιλήσετε στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς ίσως έχουν κάποια λύση να σας προτείνουν.
Ακούμε τα παιδιά και διερευνούμε τις σχέσεις στην οικογένεια και στο σχολείο θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του άρθρου. Είναι κατά την γνώμη μου πολύ σημαντικό να καταλάβουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί ότι δεν είναι μόνοι τους. Η δουλειά που κάνουν στο σπίτι και στο σχολείο είναι πολύ σημαντική. Αν καταφέρουν να δουν τους ρόλους τους ως συμπληρωματικούς και όχι ως ανταγωνιστικούς η συνεργασία τους μπορεί να έχει αποτελέσματα που θα τους εκπλήξουν.