(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Ο καθένας από εμάς ικανοποιεί με τον δικό του προσωπικό τρόπο τις ανάγκες του. Ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται και προσδιορίζει τον εαυτό του όπως κανένας άλλος. Η διαδικασία που το άτομο ακολουθεί φέρει τα δικά του αποτυπώματα. Η γνώση του εαυτού μπορεί να προσδιοριστεί και ως ένα προσωπικό εσωτερικό μονοπάτι που μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια στην ικανοποίηση των προσωπικών αναγκών.
Κανένας άλλος δεν μπορεί να γνωρίζει και να αποδώσει με αξιοπιστία αυτό που είναι σημαντικό για τον εαυτό. Όσο πιο κοντά βρίσκομαι στον εαυτό μου και τις ανάγκες μου τόσο πιο ικανοποιημένος και σίγουρος νιώθω για τις επιλογές μου και όλη αυτή η διεργασία γίνεται με σεβασμό στον εαυτό μου.
Για να γνωρίσω τον εαυτό μου θα μου ήταν ίσως χρήσιμη η παραδοχή ότι δεν τον γνωρίζω τόσο καλά. Είναι σημαντικό να μπορώ να με εκπλήξω ευχάριστα, αν τα γνωρίζω όλα πιθανότατα δεν έχω και κάτι να προσθέσω.
Η αυτογνωσία, για να πω ότι ξεκινάω αυτή την διαδικασία, προϋποθέτει εν μέρει την άρση μερικών ή πολλών βεβαιοτήτων ( είμαι τέλειος σύζυγος, ότι πιάσω στα χέρια μου χαλάει, είμαι γκαντέμης, είμαι έτσι και δεν αλλάζω…).
Όταν σεβόμαστε τον εαυτό μας ίσως και να τον εκτιμάμε και περισσότερο όταν τον εκτιμάμε περισσότερο η αίσθηση ότι είμαστε ικανοί να πάμε παραπέρα μπορεί να μεγαλώνει.
Χρησιμοποιούμε το αίσθημα ικανοποίησης ως υπενθύμιση ότι κάτι κάνω καλά, ότι πηγαίνω προς την σωστή κατεύθυνση.
Όταν εκτιμώ, εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, όταν αναλαμβάνω δράση και κάνω πράξη αυτά που σκέφτομαι ίσως εκείνη την στιγμή η αμφισβήτηση του εαυτού να μειώνεται και την θέση της να παίρνει η ασφάλεια.
Όποιος θέλει να το τολμήσει καλείται να δουλέψει, να πιστέψει στον εαυτό του, να είναι δίπλα στις ανάγκες του. Προσκαλείται να γίνει ο παρατηρητής του εαυτού και να δει με τα δικά του μάτια τι του είναι πιο ωφέλιμο. Και όλα αυτά όχι επειδή είναι εγωιστής αλλά με πολύ σεβασμό στο εαυτό και τις ανάγκες του.
Παπαδόπουλος Θεμιστοκλής